CUT เตอร์ลืม ep.17
ดวงไฟสีอุ่นเปิดขึ้นอัตโนมัติทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูรถทางฝั่งคนขับ คนตัวเล็กกระโจนมากอดร่างสูงในทันทีที่ประตูคนนั่งได้เปิดขึ้นเพราะมีบอดี้การ์ดใจดีอย่างคุณภูผาเป็นคนบริการให้เจ้าตัว
"กอดโหน่ยยยย"
"กอดได้ แต่อย่าเลื้อยได้ไหมเตอร์" ร่างสูงพูดพลางรับมือกับการปะทะของคนตัวเล็กที่ตอนนี้เอาแต่ลูบตัวเขาไปทั่วร่างกาย
รู้สึกเหมือนโดนลวนลาม
"อยากขี่คอนะๆ" คนตัวเล็กทำตาหยียิ้มอ้อน
"งั้นก็รีบขึ้นมาจะได้ไปนอน"ร่างสูงพูดยังไม่ทันหมดคำเขาค่อยๆหันหลังและย่อตัวลงเพื่อให้คนตัวเล็กที่นั่งบนรถขึ้นหลังเขาได้อย่างสะดวก
ถึงเขาจะไม่ใช้ผู้ชายที่ปากหวานหรือทำอะไรเลี่ยนๆเหมือนวัยรุ่น แต่ภูผามักแสดงออกมาด้วยการกระทำเสมอ ภูผาใส่ใจโดยที่บางทีเตอร์เองไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
ร่างสูงค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือเพราะถ้าไม่ติดที่ว่าตอนนี้มีแมวขี่คอเกาะหลังเขาอยู่ละก็ป่านนี้คงจะโยนทิ้งลงบนเตียงแน่ๆ
"พี่จะไปนอนแล้ว ปล่อยเร็ว" มือหนาค่อยๆเอื้อมมือไปแกะตีนแมวที่กอดรัดเอวเขาอยู่ออกช้าๆ แต่ไม่ทันที่จะได้ทำตามความคิดแมวตัวน้อยที่เกาะอยู่หลังภูผาได้เลื่อนตำแหน่งใบหน้ามาวางบนไหล่กว้างพร้อมกับกอดคนร่างสูงแน่นขึ้นกว่าเดิม ภูผารับรู้ได้ถึงการออดอ้อนของคนตัวเล็กเมื่อถูกใบหน้าหวานถูย้ำๆที่ไหล่
"จะอ้อนเอาอะไร หื้ม?"
"อย่าไปไหนได้ไหม"
"พี่ก็ให้กอดอยู่นี่ไง ไม่ได้หายไปไหนเลย" ภูผาหันไปมองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบหัวอย่างเอ็นดู ใบหน้าทั้งคู่ใกล้จนแถบจะเป็นคนเดียวกันไปทุกที แก้มยุ้ยๆถูกวางน้ำหนักลงที่ตัวเขาอย่างน่ารักน่าเอ็นดูภูผามองภาพนั้นอย่างใจจดจ่อ
เรียกอาการแบบนี้ว่าคนคลั่งรักได้รึยัง
ดวงตาใสค่อยๆเปิดตามองกว้างความงัวเงียที่ยังคงมึนกับการดื่มแอลกฮอล์ที่ผ่านมาไม่นานยังคงค้างอยู่ สายตาคู่สอดประสานกันเหมือนโดนสะกดจิตให้ถูกขังไว้ในห้วงของกันและกัน ริมฝีปากหวานเคลื่อนตำแหน่งประกบคู่ ร่างสูงยืนยันตอบรับสัมผัสนั้นด้วยการรับจูบนั้นคืนอย่างนุ่มนวล
นานแค่ไหนกันที่ภูผาไม่ได้รับสัมผัสจากคนๆนี้ คงนานมากพอที่จะชวนให้ตัวเขาหลงใหลในรสหวานของคนตัวเล็กไม่มีพัก มือหนายกขึ้นประคองใบหน้าหวานนิ้วโป้งลูบวนอยู่ที่แก้มนั้นอย่างเบามือสัมผัสจากรสหวานเริ่มดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆจนภูผาคุมตัวเองไม่อยู่อีกเเล้ว ตัวเล็กผละจูบนั้นออกด้วยความตื่นตระหนกและหายใจหอบในทันที
"อื้อ..หายใจไม่ทัน" ภูผาได้แต่ยิ้มเล็กน้อยและลูบหัวคนเก่งของเขา
"งั้นพอแค่นี้ดีกว่า" ร่างสูงแกะมือเล็กออกจากเอวแต่ก็โดนคนตัวเล็กคว้าให้นั่งลงกับที่เช่นเดิมอีกครั้ง
"ไม่เอา" ใบหน้าหวานออดอ้อนตามซอกคอขาวของร่างสูง
"พี่ไม่อยากทำ"
"ทำไม"
"เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
ในตลอดเวลาที่ผ่านมาภูผาอาจจะเคยนอกใจเตอร์และไปมีอะไรกับคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันบ่อยครั้ง แต่กับคนๆนี้ภูผาไม่อยากทำร้ายจิตใจและร่างกายของคนที่เขารักอย่างจริงๆได้ลงเลยแม้แต่น้อย ถ้าความสัมพันธ์นั้นไม่มีชื่อเรียกเขาก็คงไม่อยากทำอะไรไปมากกว่านั้น เพราะเตอร์ไม่ใช่คนทั่วไปแบบคนที่ผ่านมาเตอร์มีค่ามากกว่านั้น มีค่ามากกว่าที่จะทำอะไรโดยทีไม่ไตร่ตรอง ถ้าหากเราไม่ใช่คนรักกันเขาก็จะไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นกับเตอร์
"พี่ผาไม่รักน้องแล้วหรอ"
"รัก รักมาก" น้ำเสียงนิ่งและอบอุ่นที่สื่อให้คนตัวเล็กรับรู้ว่าครั้งนี้เขารักเตอร์อย่างจริงจัง ส่งผลให้ความเงียบของทั้งคู่เกิดขึ้น ภูผาจึงตัดสินใจเอ่ยพูดขึ้นย้ำอีกครั้ง
"เพราะงั้นพี่จะไม่ทำ ถ้าเร..."
" เป็นแฟนกันไหม "
ไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบประโยคคนตัวเล็กก็พูดแทรกด้วยใจความที่ทำเอาตัวเขาแถบจะไม่ทันตั้งตัว ภูผาได้แต่อึ้งกับคำขอนั้นอยู่ชั่วขณะ ไม่คิดว่าคำพูดนี้จะออกมาจากอีกฝ่ายก่อนด้วยซ้ำไป
"พูดจริงหรอ"
"อือ น้องอยากเป็นแฟนพี่ผานะ" ตัวเล็กพูดพลางเลื่อนหน้ามาใกล้ ริมฝีปากบางแนบกับแก้มของร่างสูงอย่างแผ่วเบา ภูผาหันไปสบตาว่าสิ่งที่คนตรงหน้าพูดคือเรื่องจริงใช่ไหม
"อยู่ข้างๆกันแบบนี้ไปตลอดได้ไหม" ร่างบางพูด
ไม่มีคำตอบโดยเสียงของร่างสูงส่งกลับมาแต่กลับเป็นการกระทำส่งคืนเป็นคำตอบแทน
ได้ เขาจะไม่ไปไหน
ร่างสูงเริ่มลุกล้ำพื้นที่หวงห้ามของคนตัวเล็กมือใหญ่สอดเข้าไปใต้ร่มผ้า กลีบปากคู่เชื่อมหากันอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ผิวหลังเนียนนุ่มยิ่งถูกเพิ่มความเซ็กซี่ของคนตรงหน้าด้วยเสื้อซีทรูสีขาวผ่องไม่รู้ว่าระหว่างเสื้อกับร่างกายของตัวเล็กอะไรขาวมากกว่ากัน ยิ่งมองก็ยิ่งเริ่มยั่วตัวเขาเข้าไปทุกที
ร่างสูงผละกลีบปากเชื่อมรสหวานออกอย่างแผ่วเบา มือหนาถกเสื้อขาวคนตัวเล็กขึ้นเล็กน้อย ร่างบางทิ้งตัวนอนลงพลางถอดเสื้อตนเองออก ร่างสูงนั่งมองการกระทำของคนที่นอนอ้อนจูบจากเขา ภูผาโน้มตัวลงก้มมองคนใต้ร่างอย่างเอ็นดู ริมฝีปากหนาเชื่อมลงไปเล่นกับจุดกลมสีชมพูของร่างบางอย่างหยอกเร้าอารมณ์
"อื้อ..เสียว" ร่างบางพยายามพูดเพื่อขอให้ร่างสูงหยุดหยอกเล่นกับร่างกายเขาเสียที แต่มันก็ไม่ได้ผลร่างสูงเปลี่ยนตำแหน่งไปเล่นกับซอกคอขาว ริมฝีปากหนาสร้างรอยให้รับรู้ว่าเตอร์เป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจแล้วในตอนนี้
เตอร์ได้แต่มองการกระทำของคนบนตัว ร่างสูงค่อยๆถอดเสื้อผ้าชิ้นบนออกเนื้อกล้ามและรูปร่างที่ถูกปกปิดและไม่เคยเห็นมาก่อนทำเอาคนร่างบางกลืนน้ำลายไปเอือกใหญ่ สายตาเจ้าเล่ห์มองมาที่เขาอย่างเว้าวอน
"ถอดกางเกงให้หน่อย" ไม่รู้ว่าลมอะไรทำให้ตัวเขาต้องคล้อยตามคำขอคนร่างสูง ร่างบางค่อยๆลุกและเอื้อมมือไปแกะกระดุมกางเกงคนร่างสูงอย่างว่าง่าย ร่างบางเบิกตากว้างขึ้นทันทีที่เห็นขนาดของแก่นกายมันใหญ่กว่าที่ตัวเขาคิดจริงๆ
"ถ้ากลัว พี่ไม่ทำก็ได้นะ"ร่างสูงพูดทักเมื่อเห็นสีหน้าของคนปลดกระดุมให้เขาทำหน้าซีดไปพักนึง
"ใครกลัว"คำพูดอวดดีของคนร่างบางตอบกลับอย่างมั่นใจและเสียงแข็ง ร่างสูงยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเพราะดันเจอคนท้าทายเขาสะได้ แบบนี้ต้องทำให้รู้
มือหนาเอื้อมมือไปถอดอันเดอร์แวร์ชิ้นบางตนเองออก แก่นกายท่อนใหญ่อยู่ระหว่างใบหน้าคนตัวเล็ก เขาได้แต่ยิ้มสะใจที่ทำให้ร่างบางต้องกลืนน้ำลายไปอีกทีนึง
"ทำให้หน่อยได้ไหม" ร่างสูงพูดขึ้น คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับ
ปากอุ่นครอบที่แก่นกายร่างสูงอย่างมืออาชีพ ภูผาได้เพียงแต่เอะใจว่าทำไมคนตัวเล็กถึงได้เก่งเพียงนี้ มือหนาค่อยๆขยุ้มผมสีน้ำตาลเพื่อเป็นการบอกว่าร่างบางทำดีมากจนต้องได้รับรางวัลกลับคืน
"อื้อ..เก่ง" ร่างบางปฏิบัติอย่างตั้งใจจนถูกรับคำชม เขาก้มมองคนใต้ร่างตั้งอกตั้งใจเหลือเกินกับของเล่นชิ้นนี้
"อ่ะ..จะแตกแล้วรีบเอา อะ..ออก" ภูผาก้มมองเตอร์ที่ดูจะไม่ฟังคำพูดตัวเขาเลยแม้แต่นิด ร่างบางตะหวัดลิ้นเลียไปมาเล่นกับแก่นกายของเขาอย่างกับว่าจะไม่ยอมปล่อยปากอุ่นออก
"เตอร์ เอาออก" ร่างบางไม่ฟังคำสั่งของภูผาแม้แต่น้อย น้ำขุ่นขาวจากแก่นกายภูผาถูกปลดปล่อยออกมาเต็มปากร่างบางแต่ไม่มีแม้สักนิดที่ร่างบางจะรังเกียจ เตอร์ค่อยๆกลืนน้ำขุ่นของคนรักลงไป มือบางเช็ดขอบปากที่เลอะเล็กน้อยพร้อมเงยหน้ายิ้มหวานให้ร่างสูงอย่างน่าเอ็นดู ภูผาได้แต่ถอนหายใจกับเด็กดื้อคนนี้เหลือเกิน ทำไมชอบทำอะไรเกินตัวตลอดทุกที "อร่อยออก"
"เก่งขนาดนั้นเชียว" ร่างสูงงอตัวคุยกับคนร่างบาง ตัวเล็กของเขาน่ารักที่สุดโดยเฉพาะเวลาได้กินของอร่อยๆแบบนี้
ร่างบางพยักหน้าตอบกลับ มือหนาค่อยๆถอดชิ้นส่วนด้านล่างคนตัวเล็กออก กางเกงขาสั้นสีเทาถูกโยนทิ้งไว้ที่พื้น ตาภูผาคุมเกมสักที
"อ่ะ..มันเสียว" ร่างสูงเริ่มเล่นเกมเอาคืนอีกครั้ง มือหนาคลึงแก่นกายคนตัวเล็กให้เกิดสิ่งเร้าอารมณ์มากขึ้น ภูผามองใบหน้าหวานเวลาที่เขาหยอกล้อคืน ใบหน้าเซ็กซี่ที่เกิดจากการกระทำของเขาแต่เพียงผู้เดียว "พี่สัญญาจะทำเบาๆนะคะ"
"อ่ะ พี่ผา.." นิ้วเรียวเริ่มสอดเข้าไปในรูรักของร่างบางอย่างช้าๆเพื่อให้ร่างบางปรับสภาพกับมัน
"เจ็บไหมคะ"
"อื้อ..เจ็บมากเลย" มือหนาที่ไม่ถูกใช้งานเอื้อมมาปาดน้ำตาที่ซึมของคนใต้ร่าง แม้แต่ในเวลาแบบนี้ภูผาก็อดที่จะเอ็นดูเตอร์ไม่ได้เลยจริงๆ
ภูผาปล่อยให้รูรักคนใต้ร่างปรับสภาพได้ครู่หนึ่งก็ดึงนิ้วเรียวออก ภูผาลุกไปหยิบถุงยางที่กระเป๋าตังค์ของตนเองมาใส่ครอบแก่นกาย ร่างสูงเดินกลับมาบนเตียงมือสองข้างค่อยๆอ้าขาคนตัวเล็กออกช้าๆเป็นรูปตัวเอ็ม ร่างสูงก้มลงจูบวนที่รูรักและเลียอยู่ซ้ำๆ
"อะ..เอาเข้ามาได้แล้ว" เมื่อได้ยินคำขอจากคนตัวเล็ก ร่างสูงเงยหน้าขึ้นดันตัวเข้าหาคนใต้ร่างมือหนาจับเอวคอดเข้าหาตัวพร้อมกับค่อยๆเริ่มสอดแก่นกายเข้าทีละนิด
"อ่ะ..อ่ะ มันเจ็บ"
"ทนหน่อยนะ" ร่างสูงไม่พูดปล่าว แก่นกายที่ถูกคาเพื่อปรับสภาพค่อยๆขยับเข้าไปในช่องรักเรื่อยๆจนสุดลำ ร่างบางได้แต่ครางเสียงหวานอย่างแผ่วเบา ภูผาโน้มตัวจูบและหอมคนร่างบางอย่างย้ำๆเพื่อให้เตอร์รู้สึกผ่อนคลาย ถึงแม้ว่าปกติภูผาอาจจะรุนแรงเรื่องsexแต่ตอนนี้เขาไม่มีความคิดที่จะทำคนตัวเล็กเจ็บเลยสักนิด
แก่นกายที่เริ่มโดนตอดจากคนตัวเล็กเริ่มทำให้เขารู้สึกตัว เขามัวแต่ชื่นชมกับความงามบนใบหน้าของคนใต้ร่างไม่มีหยุดพักเอาแต่จูบและหอมเหมือนคนที่โดนตกจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างไงอย่างงั้น
แต่เขาชอบทำสองอย่างพร้อมกันมากกว่า
ร่างสูงค่อยๆขยับสะโพกช้าๆแต่ริมฝีปากคู่ยังคงทำงานและชิมรสหวานอยู่ตลอดเวลา การที่ทำแบบนี้ก็เพราะว่าเขาอยากให้เตอร์หลงลืมความเจ็บปวดส่วนด้านล่างไป
"อ่า ตอดเก่งจัง"
"อื้อ..พี่ผาแรงอ..อีก" ร่างสูงยิ้มบางเหมือนว่าคนตัวเล็กจะเริ่มชอบความเจ็บปวดนี้สะแล้วสิ
สะโพกหนาถี่ขึ้นเรื่อยๆและแรงขึ้นตามคำขอของเด็กดื้อเอาแต่ใจ ภูผาจับขาเรียวยกผาดบ่าเพื่อเปลี่ยนท่า แก่นกายกระตุกย้ำอีกครั้งและถี่ขึ้น ร่างสูงสอยสะโพกหนาไม่มีพักแต่ร่างบางก็ไม่คัดค้านให้เบาลงแต่อย่างใด "อ่ะ อ่ะ..แรงอีกจะเสร็จ.."
"ครางชื่อพี่เร็ว"
"อ่ะ อะ ภูผา ภู..ผา อื้อ"
ร่างสูงเพิ่มแรงตามเสียงครางของร่างบาง สะโพกเล็กถูกจับประคองให้ลอยขึ้นเล็กน้อย มือหนากดบีบที่แก้มกลมคู่ใจ ยิ่งบีบยิ้งเค้นก็เหมือนเพิ่มความแรงให้แก่นกายด้านในใช้งานอย่างเต็มพลัง ร่างสูงกดจูบลงที่ขาอ่อนคนตัวเล็กที่ก่อนหน้านี้ถูกพาดไว้ที่บ่า มือซุกซนถูแก่นกายเล็กของคนใต้ร่างแต่ช่องรักด้านล่างก็ยังทำหน้าที่ไม่มีพัก
เขาทำให้เตอร์เสร็จ
น้ำขุ่นขาวเลอะเต็มหน้าท้องของร่างสูงแต่ก็ยังไม่มีที่ท่าที่ภูผาจะหยุดไว้เพียงเท่านี้ ภูผาโน้มตัวลงประกบริมฝีปากหวานอีกครั้ง ส่วนทางด้านล่างยังคงเชื่อมกันอยู่สะโพกหนาก็ยังคงกดแรงลงอย่างเบาๆ ร่างบางประคองหน้าคมพลางลูบวนๆอย่างขอบคุณ เขาชอบสัมผัสนี้ ภูผาเองก็เช่นกัน
รอบเดียวมันจะไปพอได้ยังไง
ภูผาไม่คิดว่าตัวเองจะรักใครได้แบบนี้เลยจริงๆ ตั้งแต่วันที่โดนยิงเขาและเตอร์ก็ได้รับรู้ว่าการที่เรามีโอกาสเจอหน้ากันอยู่ในทุกวันนี้ไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้จะมีโอกาส ทั้งคู่เรียนรู้แล้วว่าเราควรพูดในสิ่งที่ควรพูดและรักษาในสิ่งที่ควรรักษา ภูผามองเรื่องความรักเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่เขาได้เจอกับเตอร์คนใหม่ เตอร์ทำให้เขาเรียนรู้และเข้าใจกับการรักใครสักคนอย่างลึกซึ้ง
ตลอดเวลาสิบปีที่อยู่ด้วยกันสำหรับเขามันแถบไม่มีความหมาย เพราะภูผาไม่เคยทำให้เตอร์ยิ้มหรือมีความสุขได้เท่าเวลานี้หรือนาทีนี้เลยด้วยซ้ำ
เพราะการที่คบกันนานไม่ได้แปลว่าความสัมพันธ์นั้นดี
"สรุปเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม" ร่างบางพูดพลางดึงใบหน้าคมเข้ามาใกล้ในขณะที่ส่วนท่อนร่างยังคงคาไว้อยู่
"พี่ก็ไม่มีความคิดว่าจะอยู่กับใครอีกแล้วนอกจากเตอร์นะ" ร่างสูงพูดเขายิ้มให้กับคนตัวเล็กที่ทำหน้าประทับใจในคำตอบของเขา
"จริงนะ"
"อือ พี่โคตรจะคลั่งรักเตอร์เลย" มือหนาเกลี่ยผมน้ำตาลที่ชุ่มเหงื่อปัดออกเล็กน้อย เขายอมรับจริงๆถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาแล้วไม่มีคนตัวเล็กค่อยป่วนเขาคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ
"เพราะงั้นอยู่บ่นพี่แบบนี้ทุกวันเลยได้ไหม" ร่างสูงพูดขึ้นอีกครั้งคนตัวเล็กตอบพยักหน้างึกงักอย่างแสนดี เขายอมรับข้อตกลงนี้โดยเต็มใจเตอร์ยินดีที่จะคอยบ่นคอยป่วนภูผาแบบนี้ไปทุกวัน
คำว่าตลอดไปมันไม่มีจริงหรอก
แม้แต่ร่างกายคนเราก็ไม่สามารถที่จะอยู่กับโลกใบนี้ไปได้ตลอด ฉะนั้นภูผาเลือกที่จะใช้คำว่าทุกวัน มากกว่า ซึ่งหมายถึงทุกวันของชีวิตเขาและเตอร์ต่อจากนี้จนวินาทีสุดท้าย เขาจะใช้ทุกนาทีที่มีค่าอยู่ข้างกายกันและกัน คอยบ่นคอยเตือนในสิ่งที่แย่ คอยงอนคอยง้อกันแบบนี้ไปเรื่อยๆในทุกๆวัน จนกว่าจะมีใครเบื่อกันไปเอง
\"แต่มันคงไม่มีวันแบบนั้นสำหรับคนคลั่งรักแบบผมหรอกครับ\"
"ทำไงดี พี่ยังไม่เสร็จเลยอะ"
"ก็เอาจนกว่าจะเสร็จสิ"
ดูคำพูดคำจาไอเด็กดื้อคนนี้สิ
มันน่าโดนชุดใหญ่สักทีไหม
เราคงไม่สัญญาว่าจะรักกันตลอดไป
แต่จะใช้ทุกๆวันที่มีอยู่ข้างกันให้นานที่สุด
ภูผาคลั่งรักเบ๋อ
#เตอร์ลืม
ฝากรีวิว + ฝากแท็กด้วยคั้บ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น